© Rootsville.eu

Bay-Car Blues (1)(NL+F)
Bernard Sellam & The Boys From The Hood (F) - The Cinelli Brothers (UK) - Eddie 9V (US) - Moore Plays Moore
Palais Littoral Grande-Synthe (F)
(03-11-2023)
reporter Marcel & photo credits: Freddie


info organisation: Bay-Car Blues

© Rootsville 2023

Het is weer die tijd van het jaar. Het eerste weekend van november trekken Freddy en ik richting het noorden van Frankrijk, meer bepaald naar Grande-Synthe, kleine gemeente in de buurt van Duinkerken. Elk jaar gaat daar het Bay Car Bluesfestival door met telkenmale een stevig en gevarieerd programma en dat was dus alweer het geval voor deze 22ste editie.

Weer of geen weer, wijlen weg naar Noord-Frankrijk, de streek van de Maroille, Picon bière et le Picon Vin blanc !!! Ons geïnstalleerd in ons hotel, tussenstopke om enen te drinken en dan richting “Le Palais” gelijk ze daar zeggen. Als gewoonlijk was de zaal weer prachtig versierd en tegen 18 uur kwamen de eerste bluesliefhebbers binnen en kon de slag om de goede plaatsen beginnen. Iets waar wij gelukkig geen last van hadden en rustig de aanvang van de avond konden afwachten.

De eerste band van de avond op het hoofdpodium is Bernard Sellam & The Boyz From The Hood. We kennen Bernard als frontman van de band AWEK, maar na 28 jaar was hij toe aan een nieuwe uitdaging en dat heeft hij met zijn nieuwe band gevonden. De band is opgebouwd in de pure traditie van de rhythm & blues en swing uit de jaren 50. Echte vintage-stijl naar analogie van groten als BB King, Lowell Fulson, Johnny Guitar Watson en anderen. Een zekerheid, is dat het zeker ging swingen.

Buiten Bernard bestaat de band uit Eric "Church" Léglise (bas en zang), Julien Bigey (drums), Franck Mottin (tenor sax) en Manu Lochin (bariton sax). De mannen begonnen heel sterk met ‘Early In The Morning’ op de voet gevolgd door ‘Stand By me’ van Guitar Slim. De band ging er als een tornado vandoor met stevige blazers en een drummer die zichzelf als een bezetene liet gaan. En de gas werd nog wat verder opengetrokken met ‘Sick And Tired’ en ‘Jumpin On Six To Six’. Bernard hield het boeltje strak en betrok het publiek met zijn goede bindteksten.

Met ‘Broke And Lonely’ van Johnny Guitar Watson waren we na één uur pas aan het eerste trage nummer van de set. Het was “breathtaking” zoals onze Engelse vrienden dat verwoorden. Bernard en zijn Boyz From The hood haalden er dan ook nog eens Clarence “Gatemouth” Brown bij met ‘She Walks Right In’ en zelfs JB Lenoir was van de partij met ‘Let’s Roll’ en liefst nog “all night long” en we zouden het geweten hebben. Dit was een set vol energie, swing, old school r&b maar vooral eentje om duimen en vingers af te likken. Schitterend werk Boyzzzz.

Bay Car heeft een uitwisselingprogramma met het Suwalki-festival in Polen. Door Covid is dit enkele keren niet doorgegaan maar dit jaar was er weer een Poolse band van de partij, Band Suwalki, die de muziek zou verzorgen tussen de acts van het hoofdpodium door. Dat zouden ze akoestisch doen. Het speciale is dat ze een extra gast mee hebben in de persoon van Jack Moore, inderdaad, de zoon van wijlen de grote Gary Moore. De rest van de band is volledig Pools en bestaat uit Piotr Wojciechowski (zang), Bogdan Topolski (gitaar), Łukasz Gorczyca (bas) en Tomek Dominik (drums).

Benieuwd wat deze mannen ons gingen serveren. Ze mochten op een klein zijpodium starten en onmiddellijk een verschil met de band ervoor, het iets steviger werk met zaken als ‘Oh Pretty Woman’, ‘Texas Strut’ of ‘I Can’t Quit You Baby’. Voor mij ok maar niet meer dan dat eigenlijk.

Na het intermezzo van Band Suwalki feat. Jack Moore mochten we ons opmaken voor een bende toppers. Inderdaad, The Cinelli Brothers. Dit viertal weet hoe ze de boel op stelten kunnen en dat heb ik zelf al kunnen meemaken, en hoe! Deze jongens vertegenwoordigen een nieuwe generatie gepassioneerde blues muzikanten. Ze bestaan uit de Italiaanse broers Marco (gitaar, key, bas en zang) en Allessandro Cinelli (drums, bas), Fransoos Stephen Giry (bas, gitaar en zang) en 1 rasechte Brit, Tom ‘Julian ‘Jones (harp, gitaar en zang). 

In september 2022 wonnen ze de UK Blues Challenge, wat hen definitief op de blueskaart zette, in zoverre dat nog niet het geval was, want ze waren am een tal keer genomineerd als Blues Band of the Year. Dit jaar konden ze iedereen op de International Blues Challenge omver blazen en werden daar zelfs 2de.  Hun platen ademen een echte vintage sound uit de jaren 50 en 60 en ze vinden verder veel inspiratie in de elektrische Chicago en Texas blues uit de jaren ’60 en ’70.  Denk daarbij aan Otis Redding, Billy Holiday en Muddy Waters en je weet wat je kan verwachten van deze rasechte explosieve entertainers. En dat het explosief zou worden, daar twijfelde ik geen enkel ogenblik aan.

Het ging funky van start met ‘The Very Thing That makes You Rich’ van Ry Cooder en van bij de eerste noot was het boenk patat erop. De energie en de kracht stroomde van het podium ook al bij ‘High Time To Run’. Even werd het gaspedaal gelost voor een mooie en soulvolle versie van ‘Dozen Roses' en het schitterende ‘Lucky Star’. Hier bewezen de jongens van over het Kanaal dat ze behalve goede muzikanten zijn, ook prachtig meerstemmig kunnen zingen. De Hammond werd even terzijde gelaten en Marco omgorde de gitaar voor een pittige boogie met ‘Choo Ma Gum’, jawaddedadde, we werden alweer stevig bij de keel gegrepen, wat een stem heeft die man toch, daar kwam mijn haar van recht…het strafste is dat ik geen haar meer heb, moet je niet vragen…

Het gospelachtig ‘No Place For Me’ liet niemand onberoerd hetzelfde gold ook voor ‘Dear Lord’. Tom liet zijn gitaar janken bij ‘Grandchildren Of the Blues’ en Stephen trakteerde ons op een magnifieke versie van ‘A Million Miles Away’ van Rory Gallagher. Rory zou fier geweest zijn op deze versie vol feeling. Afsluiten deed het viertal met het funky-achtige ‘So Far So Good’. Maar ondertussen stond de hele zaal al een hele tijd recht en dansend, wat een knaller was dat. Een bisser drong zich natuurlijk op en de jongens namen afscheid met ‘Mama Don’t Like It’. Ik denk dat we hier kunnen spreken van een fenomenaal optreden.

Na een tussenstop bij Band Suwalki waren we al toe aan de afsluiter van de avond en dit was weggelegd voor Eddie 9V. Een fenomeen van de laatste jaren, deze Mason Kelly. Dankzij Ruf Records brak de man door in Europa. In 2021 kwam zijn tweede album “Little Black Files” op de markt en metten was de carrière van deze soulvolle zanger gelanceerd. Dit jaar kwam dan weer “Capricorn” uit en hiermee leverde Eddie alweer een goede schijf af, maar in mijn ogen niet zo goed als de voorgaande.

De man brengt soul als geen ander, ik ben fan van zijn werk en ik hoopte dat hij mij nu live ook zo zou kunnen overtuigen, want op (GE)varenwinkel was ik wat op mijn honger blijven zitten. Ik was dus heel erg benieuwd. In zijn band vinden wij Lane Kelly (bas), Chad Mason (keys) en David Green (drums). Ik moet wel bekennen dat de man een aartsmoeilijke taak had, zeker na de twee voorgaande schitterende optredens.

Hij ging toch al stevig van start met ‘I Believe’ en het fijne ‘Beg, Borrow & Steel’. Vlotjes schakelde hij over op wat funky stuff en een goede portie Chicagoblues met ‘Reachin To Your Heart’. Licht jazzy was dan weer ‘You’re Too Hot’ en oerdegelijk en stevig met ‘Little Black Flies’. Soul vond ik alweer niet terug in dit optreden en persoonlijk vond ik dat de man weinig interactie had met zijn publiek. Hij maakte meer contact met zijn band dan met de aanwezigen in de zaal waardoor hij precies leek verloren te lopen. Enfin, muzikaal vond ik het wel allemaal loslopen met vooral een dikke pluim voor de drummer die zich als een bezetene door de set heen werkte.

Eddie kent ook zijn klassiekers en met ‘1945’ serveerde hij er eentje van John Lee Hooker. Stilaan fietsten we richting einde set met ‘Meet Me In The Morning’ van mister Bob Dylan en het stevige ‘3AM In Chicago’. Op vraag van de MC van dienst kregen we er een extraatje bij alvorens de nacht in te trekken en bracht de band hun eigen versie van ‘Can’t Find My Way Home’, nummer geschreven door Steve Winwood en in, ik dacht 1969, uitgebracht door Blind Faith. Leuke song om af te sluiten.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over deze eerste avond van Bay Car Blues. Ik moet zeggen dat het een meer dan geslaagde avond was, met de eerste twee bands die mij echt van mijn sokken hebben geblazen. Grote klasse met hoofdletter!

Tijd om de bedstee op te zoeken want morgen volgde nog een dag. Oogjes dicht en snaveltjes toe…tot morgen !!!

Marcel

Alice (Bay-Car Blues) in Bluesland

TEXTE FRANCAIS

C'est à nouveau cette période de l'année. Le premier week-end de novembre, Freddy et moi partons dans le nord de la France, plus précisément à Grande-Synthe, une petite commune proche de Dunkerque. Chaque année s'y déroule le Bay Car Blues Festival avec une programmation forte et variée et ce fut encore le cas pour cette 22ème édition.
Beau temps ou mauvais temps, direction le Nord de la France, la région du Maroille, Picon bière et le Picon Vin blanc !!!

Nous nous installons dans nôtre hôtel, nous arrêtons pour boire un verre puis direction « Le Palais », comme on dit là-bas. Comme d'habitude, la salle était joliment décorée et vers 18 heures, les premiers fans de blues sont arrivés et la bataille pour les bonnes places a pu commencer. Chose qui ne nous a heureusement pas dérangé et nous avons pu attendre tranquillement le début de la soirée.

Le premier groupe de la soirée sur la scène principale est Bernard Sellam & The Boyz From The Hood. Nous connaissons Bernard comme le leader du groupe AWEK, mais après 28 ans, il était prêt à relever un nouveau défi et il l'a trouvé avec son nouveau groupe. Le groupe est construit dans la pure tradition du rythm & blues et du swing des années 50. Un vrai style vintage analogue à des grands comme BB King, Lowell Fulson, Johnny Guitar Watson et d'autres. Une certitude, c’est que ça allait basculer.

Outre Bernard, le groupe est composé d'Eric "Church" Léglise (basse et chant), Julien Bigey (batterie), Franck Mottin (sax ténor) et Manu Lochin (sax baryton). Les gars démarrent très fort avec "Early In The Morning", suivi de près par "Stand By Me" de Guitar Slim. Le groupe décolle comme une tornade avec des cuivres lourds et un batteur qui se laisse aller comme un possédé. Et la manette des gaz s'est ouverte un peu plus avec 'Sick And Tired' et 'Jumpin On Six To Six'. Bernard a gardé les choses serrées et a impliqué le public avec ses bonnes paroles connectées.

Avec 'Broke And Lonely' de Johnny Guitar Watson, nous n’avons atteint la première chanson lente du set qu'au bout d'une heure. C'était « à couper le souffle » .Bernard et ses Boyz From The hood ont également fait venir Clarence « Gatemouth » Brown avec « She Walks Right In » et même JB Lenoir était présent avec « Let's Roll », de préférence « all night long » et on aurait dû le savoir. C'était un set plein d'énergie, de swing, de R&B old school, mais surtout à tomber par terre. Excellent travail Boyzzzz.

Bay Car a un programme d'échange avec le Festival Suwalki en Pologne. Celui-ci a été annulé à plusieurs reprises à cause du Covid, mais cette année, un autre groupe polonais était présent, Band Suwalki, qui assurerait la musique entre les actes sur la scène principale. Ils feraient cela de manière acoustique. La particularité est qu'ils ont un invité supplémentaire en la personne de Jack Moore, en effet le fils du regretté Gary Moore.

Le reste du groupe est entièrement Polonais et se compose de Piotr Wojciechowski (chant), Bogdan Topolski (guitare), Łukasz Gorczyca (basse) et Tomek Dominik (batterie). Curieux de savoirce qu’ils allaient nous servir. Ils ont été autorisés à démarrer sur une petite scène secondaire et nous avons immédiatement remarqué une différence par rapport au groupe précédent, un travail légèrement plus lourd avec des choses comme "Oh Pretty Woman", "Texas Strut" ou "I Can't Quit You Baby". OK pour moi, mais pas plus que ça en fait.

 

Après l'intermezzo du Band Suwalki feat. Jack Moore, nous avons pu nous préparer à une bande de musiciens de haut niveau. En effet, les Cinelli Brothers. Ce quatuor sait faire bouger les choses et j'en ai déjà fait l'expérience moi-même, et comment ! Ces gars représentent une nouvelle génération de musiciens de blues passionnés. Ils sont composés des frères Italiens Marco (guitare, clavier, basse et chant) et Allessandro Cinelli (batterie, basse), du Français Stephen Giry (basse, guitare et chant) et d'un vrai Britannique, Tom 'Julian' Jones (harpe, guitare et chant).

En septembre 2022, ils ont remporté le UK Blues Challenge, ce qui les a définitivement placés sur la carte du blues, si ce n'était pas déjà le cas, car ils avaient été nominés à plusieurs reprises comme Blues Band of the Year. Cette année, ils ont réussi à épater tout le monde à l'International Blues Challenge et ont même terminé 2ème. Leurs disques dégagent un vrai son vintage des années 50 et 60 et ils trouvent également beaucoup d'inspiration dans le blues électrique de Chicago et du Texas des années 60 et 70. Pensez à Otis Redding, Billy Holiday et Muddy Waters et vous savez à quoi vous attendre de ces véritables artistes explosifs. Et je n’ai eu aucun doute un seul instant sur le fait que ce serait explosif.

Cela a démarré de manière funky avec « The Very Thing That makes You Rich » de Ry Cooder et dès la première note, c'était génial. L'énergie et la puissance coulaient de la scène même avec « High Time To Run ». L'accélérateur a été brièvement laché pour une version magnifique et émouvante de « Dozen Roses » et du magnifique « Lucky Star ». Ici, les garçons d'outre-Manche ont prouvé qu'en plus d'être de bons musiciens, ils pouvaient aussi chanter magnifiquement en polyphonie. Le Hammond est resté un moment de côté et Marco a enfilé la guitare pour un boogie épicé avec 'Choo Ma Gum', jawaddedadde, on nous a encore attrapé fermement à la gorge, quelle voix cet homme, ça m'a fait dresser les cheveux ... le plus impressionnant c'est que je n'ai plus de cheveux, ne demandez pas... Le 'No Place For Me' aux airs de gospel ne laisse personne indifférent, il en va de même pour 'Dear Lord'.

Tom a laissé hurler sa guitare sur 'Grandchildren Of the Blues' et Stephen nous a offert une magnifique version de 'A Million Miles Away' de Rory Gallagher. Rory aurait été fier de cette version pleine d'émotion. Le quatuor a terminé avec le funky "So Far So Good". Mais entre-temps, toute la salle était debout et dansait depuis un long moment, quel plaisir. Naturellement, il fallait un encore et les garçons nous sont dit au revoir avec « Mama Don't Like It ». Je pense que l’on peut parler ici d’une performance phénoménale.

Après une escale au Band Suwalki nous étions prêts pour la fin de soirée et celle-ci était réservée à Eddie 9V. Un phénomène de ces dernières années, ce Mason Kelly. Grâce à Ruf Records, l'homme perce en Europe. En 2021, son deuxième album « Little Black Files » sort et immédiatement la carrière de ce chanteur émouvant est lancée. Cette année, « Capricorn » est de nouveau sorti et Eddie a livré un autre bon disque, mais à mon avis pas aussi bon que les précédents. L'homme apporte une âme pas comme les autres, je suis fan de son travail et j'espérais qu'il parviendrait aussi à me convaincre en live, car à (GE)varenwinkel j'étais un peu perdu. J'étais donc très curieux. Son groupe comprend Lane Kelly (basse), Chad Mason (claviers) et David Green (batterie).

Je dois admettre que cet homme avait une tâche extrêmement difficile, surtout après les deux brillantes performances précédentes.

Il a déjà pris un bon départ avec 'I Believe' et le superbe 'Beg, Borrow & Steel'. Il passe rapidement à des trucs funky et à une bonne dose de blues de Chicago avec « Reachin To Your Heart ». "You're Too Hot" était légèrement jazzy et "Little Black Flies" était solide et lourd. Encore une fois, je n'ai pas trouvé l'âme dans cette performance et personnellement, je pensais que Eddie avait peu d'interaction avec son public. Il a établi plus de contacts avec son groupe qu'avec ceux présents dans la salle, ce qui lui a donné l'air un peux perdu. Quoi qu'il en soit, musicalement, j'ai trouvé que tout s'était bien passé, avec un gros compliment notamment au batteur qui a parcouru le set comme un possédé.

Eddie connaît aussi ses classiques et avec « 1945 », il en a servi un de John Lee Hooker. Nous avons progressivement avancé vers la fin du set avec 'Meet Me In The Morning' de Mister Bob Dylan et le solide '3AM In Chicago'. À la demande du MC de service, nous avons reçu un cadeau supplémentaire avant de repartir dans la nuit et le groupe a interprété sa propre version de "Can't Find My Way Home", une chanson écrite par Steve Winwood et sortie, je pense, en 1969. par Blind Faith. Belle chanson pour terminer.

Le rideau était tombé sur cette première soirée de Bay Car Blues. Je dois dire que ce fut une soirée plus que réussie, avec les deux premiers groupes qui m'ont vraiment bluffé. Grande classe avec une majuscule !
Il est temps d'aller au lit car demain était un autre jour. Bonne nuit les petits...à demain !!!